Mantanzas, muy malo

Met een blokkop van een nachtje doorhangen met te veel Ron blanco (taai spul overigens), moest deze jongen al vroeg uit de veren. Zelfs de hospita joven (jong) was ongerust waar zijn toerist nou toch uithing. Zal toch niet het slachtoffer van de enige overval dit jaar in Colon geworden zijn? Had er aan gedacht de politie in te schakelen. Niet slim van mij. Ik kon hem gerust stellen en hij kon er achteraf hartelijk om lachen. En na een prettig ontbijt van vers fruit, een eitje en keiharde toast werd het stalen ros van stal gehaald. Na de afscheidsfoto's en de kussen van de twee rondemissen, zwaaide ik Columbus gedag en ging verder Noordwaarts.Mantanzas, here I come. De route naar deze stad, de toegang naar het schiereiland Varadero, liep gedeeltelijk over het traject van de heenreis. Daar zat weinig anders op. Ik had er weinig goesting in om de snelweg (carratera) te nemen. De keus was snel gemaakt! Jopie houdt het op landelijk en kleinschalig, dus de secundaire weg. De wind wakkerde aan en was niet in de rug, de weg lang en de pap zakte in de benen. Met steeds dat onvermijdelijke alter-egostemmetje in het hoofd 'Stomkop een nachtje doorzakken en daarna 100 km fietsen: gekkenwerk'. Niet getreurd en na een vitaminestop in de omgeving van Jovelanas was het lek boven. Na het laagland, kwamen de rimpelende heuvels. Zij waren de indicatie voor het bereiken van de kust.En ja daar lag dan eindelijk de baai van Matanzas. Waar onze eigen Piet Hein de Spaanse vloot een geweldige poets bakte.Piet Hein staat in Cuba bekend als een kaperkapitein. En dat is logisch als je de oorlogschat in goud en zilver ziet die onze Piet daar binnen harkte. Ik begrijp dat het in die tijd al - omgerekend- een astronomisch bedrag van 14 miljoen euro was wat onze mijnheer Hein daar voor de BV Nederland binnen roeide. Daarom had het standbeeld van Piet best wel wat groter mogen uitvallen. Voordat ik op zoek ging naar een casa trakteerde ik mij op een hele pot helado de Nestlé de chocolate. Die ging er in als koek.Ik was niet gecharmeerd van Matanzas. Nauwe straatjes met een viezige walm van petroleo afkomstig van de vele carros. Mijn hospita ( neurochirurg ziekenhuis) adviseerde me dan ook - ter ontgisting - elke dag voor het ontbijt een liter water te drinken. Uuhhh 1 liter? Geprobeerd! Maar geen succes. Is wel erg veel op de nuchtere maag? Iets minder mag vast ook. Mijn hospita had alles vlekkeloos georganiseerd. De kamer was luxueus. Het eten weldadig. Alleen miste ze nog foto's voor haar niet te ontwikkelen website. Nou die kon ik voor haar regelen. Voor weinig. De niet misselijke traktatie heb ik beleefd maar resoluut afgeslagen. Slapen als een blok!