Trinidad adios (met pijn in het hart)

De ochtend begon vroeg, te vroeg met de laatste salsales bij Rosita om 9.00 uur. USB-stick in de speler en daar gaan we. Eerst de vorige figuren herhalen. O ja, de man leidt (niet lijden in de zin van ..) in deze sport. Ik moet aangeven welke figuur gedraaid wordt. Pasjes en handjes moeten kloppen, zodat de lieftallige dame kan volgen. Communication del arte, alles staat en valt met de communicatie. O jee, die haperde vanmorgen wel na de 6e figuur. Ik raak het spoor bijster. Instappen, uitstappen en dat allemaal nog op de maat van de muziek. Soms een beetje veel voor ik yo een stijve Zeeuw met matig ontwikkeld ritmegevoel.De ambiance en de vrolijke muziek laat je boven je eigen kunnen uitstijgen. Het afscheid van Rosita is er een van de drie kussen, de traditionele foto van deze lieftallige Professor de Salsa en de belofte 'cuando vuelva ... (als ik terugkom dan ...) . De geplande twee dagen Trinidad zijn er vier geworden. En desondanks merk ik dat ik last van 'loslaten' heb. Deze mooie en inspirerende Spaanse 'villa',met zijn inwoners, heb ik in mijn hart gesloten. Niet getreurd: de weg naar Sancti Spiritus ligt op me te wachten. Heet weer, heuvelachtig. Dorstig weer en weer heel leuke ontmoetingen onderweg. Zoals met de machetero Sanchez en zijn vrouw Carmen in een armoedig huisje aan de doorgaande weg. Zo arm als de ratten maar vriendelijk en belangstellend! Voordat ik het goed en wel door heb bladert de tot Cubaan geneutraliseerde Spanjaard voor mij het familiealbum door. De hele santenkraam! Met de trouwfoto's, de naturalisatie verklaring, het diploma van het kraamziekenhuis en de babyfoto's van de enige dochter. In een flash van een half uur komt de levensloop van deze trotse mensen voorbij. Daar word ik stil van. Twee t-shirts, zeep en repen musli armer, kruipt de rijke westerling weer op de fiets. Uitbundig uitgezwaaid door de Cubanos. Wat leuk en ongedwongen. Het is verrekte heuvelachtig en het schiet niet erg op. Rond 17.00 uur rij ik langs het industriecentrum van Sancti Spiritus. Even vragen en zoeken en ja, daar is ie, het mooie koloniale huis van Enrique. Een heer op leeftijd. Prachtig huis met veel oude elementen. Zijn auto van Russische makelij staat op de achterplaats en rijdt (je moet het gezien hebben om het te geloven) in de achteruit door het huis en de grote (men)deuren naar de straat. Eerst even snel sightseeing in SS, want ik besluit morgen 'het ros' weer te bestijgen voor Santa Clara. Een lekkere capuchino gedronken op het terras van een hotel. waar mij ter plaatse een sprinkhaan werd gevlochten door een jinetera. Allu, we zijn in Cuba. Na de overvloedige dis even spatzieren en op straat wordt de interesse gewekt door een herrie eerste klas. Wat blijkt, in een soort Evangelische dienst (zondag) gaan alle remmen los, de geluidsinstallatie op tandje tig en swingen in de tent. Ik blijf even genieten 'Halleluja' Ik sluit af in de locale disco met entree van 3 CUC en Buchanero voor 1,50 CUC. Na de derde chica die me ter plaatse aangeboden wordt, raakt het me te veel en vertrek ik naar de veilige(re) casa van Enrique. Helaas passen de sleutels niet proper in het oude Spaanse beslag, dus het is het baasje zelf dat de poort opent. Klopt en gij zult open gedaan worden!