Viva la companeros

Huisbaas Enrique zag me met lede ogen vertrekken. Hij had me nog graag een dagje bij zich gehouden in zijn Sancti Spiritus: zijn Westers melkkoetje! Hij zei het niet letterlijk tegen me, maar dat gevoel gaf hij me toch heel sterk en geef hem maar eens ongelijk. Pensioen en AOW ziet er in Cuba heel anders uit. 'Vadertje Drees' moet daar echt eens langsgaan. Daar kunnen goede dingen voor de mensen gebeuren! Misschien ook wel jammer dat ik gelijk weer vertrok. De kip bij Enrique was namelijk jammie en Sancti Spiritus had ik niet echt goed kunnen bekijken. Ik heb eens zitten rekenen en als ik nog een paar daagjes wil bijkomen van de geleverde inspanningen aan Playa de
l' Este moet ik toch echt vaart maken. Een half uur zoeken naar een gevallen contactlens (oftewel stof happen onder het bed) en nog een half uur banden oppompen en ketting smeren, leidde tot een wat later 'Adios' tegen Enrique als gedacht, Met 6 broodjes (pan) - een sober doch voedzaam maal - die ik na veel vijven en zessen kon confisceren met Monar National in de plaatselijke (en rijkelijk) gesorteerde bakkerij 'Liever niet maar omdat je zo aanhoudt' kon ik me eindelijk op gang trekken. Santa Clara here I come! De weg uit Santa Clara was niet geplaveid met rozen. De ambiance was van het niveau 'laag cijfer'. Vervallen bedrijfspanden, stinkende voertuigen, snauwerige mensen, kortom versnelling bij en weg uit die takkezooi. Na een half uurtje zag de provinciale weg er al heel anders. zelfs vriendelijk en gemoedelijk uit, Bebouwd oppervlak maakte plaats voor mooie volle velden suikerriet. Prachtige beelden kunnen maken van de protserig verchroomde chevy's met als achtergrond groene velden omzoomd door witte bermpaaltjes. We hobbyen dus lekker wat af. Op een haar na' voor de kloten' gereden door een ongetwjfeld slechtziende of stekeblinde Cubaan op een moto die zonder oog voor welke omgeving dan ook (en zonder 'disculpe'(sorry) meende de weg te kruisen op een aftandse Jawa 350 met de gebruikelijke blauwgrijze restanten van het onverbrande mengsel van zijn vooroorlogse cilinder. Heb hem dat niet in dank afgenomen maar het 'merde' en 'hosternokke' deden hem niet verblozen, laat staan vaart minderen en kijken hoe het met de ongelukkige afgelopen was. Na de bijna dood ervaring was de adrealinespiegel op peil en de alertheid terug.Het zonnetje van de zijkant was reden voor verzorging. Klep op de kanis en het vel volgesmeerd met het onvolprezen Vision, want deze jongen heeft in zijn bestaan al te veel en te vaak onbeschermd zonlicht geabsorbeerd. Nou kan die facelift altijd nog en het schijnt (naar men zegt) dat je daarvoor goed en goedkoop in Cuba moet zijn. Goedkoop wil ik geloven en goed moet je maar afwachten. Garantie tot de deur. Voor de liefhebbers lees de lezenswaardige column 'Geen tieten, geen paradijs' van Fernando Ravsberg op BBC Mundo http://www.bbc.co.uk/blogs/mundo/cartas_desde_cuba/2010/03/sin_tetas_no_hay_paraiso.html

Dus wat is nou echt en wat is namaak in Cuba? Als je in het land geweest bent en je hebt de gemiddelde salarissen vernomen, begrijp je waarom er bijklussende doktoren zijn!

Na dit uitstapje terug op de fiets. waar zaten we? Juist ja, gelukkig op een minder glooiende weg als gisteren. De gortdroge (pan)broodjes was ik al snel spuugzat en het lichaam vroeg om iets lichter verteerbaars. In Placetas, een lekker ruim landelijk dorp, nam ik de brake. Daar stond Yanos bij zijn fruitkraampje. Ongetwijfeld zag hij dat ik een sloeber was, want na de gebruikelijke uitwisselingen 'Este bien?' 'Que pais es usted' begon hij met de proeverij voor mij van zijn overheerlijke bananen en sinaasappels. Hij wilde hier niets voor hebben en vond dat we allemaal metgezellen waren 'Viva la companeros'.Mijn dank was toch maar 1 CUC groot en in ruil daarvoor kreeg ik een onvergetelijke glimlacht, een kus van zijn vrouw en een zak vol bananen voor de verdere reis. Na de nieuwe companeros hartelijk gedag te hebben gezegd, besteeg de voldane weldoener zijn alu ros en ging vort. Als de bliksemde weerlicht af op de lonkende provinciale hoofdstad. Daar had ik van Enrique het adres voor de 'best casa in town' gekregen: de casa van ingenieur Angel, een rijkelijk met **** overladen casa. Hier moest ik het mijne van weten. Aangeklopt, opengedaan en na tien minuten stond de heer des huizes mij persoonlijk te woord. Nee, het speet hem zeer, hij had geen kamer vrij. Ja ... wat was dit een geweldig oord. Een immens koloniaal huis met een binnentuin waar het Amsterdamse Vondelpark welhaast bij verbleekte. Ik moest gaan, maar hij had een opbeurende boodschap. Buurvrouw Carmen was disponible. En ja wel hoor de dochter van Carmen stond me al gastvrij op te wachten op de stoep. Na met vereende krachten (twee vrouwen en ik) de fiets langs het kleine trappetje over de voordeur te hebben getild, bleek deze casa van ruim een sterretje minder allure, Maar een zeur die daar op let, want zo tegen zessen, bij een invallende duisternis,kun je niet echt meer kieskeurig op de geboden accommodatie zijn. Carmen verontschuldigde zich dat ze vanavond niet voor me kon koken, want de keuken was een dagje in reparatie. Morgen zou het, aldus de zelfverzekerde keukenprinses, helemaal muy bien komen en vanavond ... Ja vanavond had ze het al fijn voor me geregeld. De paladar van een vriend van een neef (of zoiets) was graag bereid mij gastvrij te onthalen. Terwijl de regen neergutste in de patio maakte ik me gereed voor het knusse restaurantje met de (maximaal) 12 stoeltjes. Carmen had niet overdreven. Wauw Voor 9,50 CUC zelden zulke lekkere garnalen in overheerlijke knoflooksaus gegeten. Om de vingers er bij af te likken (wat dus gebeurde)! De avond benut voor een rondje over de grote Plazza van Santa Clara, het Parque Vidal met een echte muziektent, een wonderschoon theater en een affreus hotel (de vergissing van de eeuw). Daarmee was ook deze slecht begonnen dag gloedvol tot een eind gekomen. Morgen meer Santa Clara, het bolwerk van 'Che' Ernesto Guevara.